Het is niet om zielig te zijn. Maar zelfs als ik zielig zou zijn, dan maakt me dat niets uit. Want blijkbaar heeft de ziel me iets te zeggen. Ik wil dat delen met jou. Misschien voel je je daarna minder zielig, minder eenzaam, gezien en erkend.
In deze dagen van oorlogsdreigingen, al dit vreselijke geweld in Israël en Gaza, in Oekraïne en op zoveel plaatsen in de wereld mis ik mijn ouders. Mijn ouders waren verre van perfect, maar zij waren er. Ik mis hun aanwezigheid en hun troost, hun relativeringsvermogen en hun omgang met zware en moeilijke dingen. Ik mis de geur van de haren van mijn moeder waar ik aan rook wanneer ik haar hoofd krabbelde. Ze hield ervan en het bracht haar ontspanning. Misschien de omgekeerde wereld maar toch, ik mis dat. Ongemerkt gaf die nabijheid toch ook een vorm van troost, omdat zij het was.
Gisteren fietste ik met mijn vriend naar het graf van zijn vader, nu bijna drie jaar geleden overleden. Het was een heerlijke tocht naar de Zuiderbegraafplaats in Rotterdam. Een toch langs plekken waar mijn vriend als kind woonde, speelde, vriendjes opzocht en naar korfbal ging. We gingen langs Zuid, Lombardijen, Kreekhuizen. Herinneringen kwamen zomaar boven en ik merkte dat ik gewoon luisterde en ervan genoot. Het waren troostende herinneringen in ongure tijden. De jaren zeventig en tachtig waren verre van perfect, maar herinneringen aan het goede laten het kwade achter zich.
We kwamen aan op de begraafplaats en fietsten naar de plek waar we de as van Henk uitstrooiden. Het Feyenoordveldje heet die plek. Ingericht als "De Kuip" met de typische lampen en een middenstip. Voetbal is een religie zeggen ze wel eens. In Rotterdam is het de volksreligie. Feijenoord is je leven. Dan ook maar in de dood naar het leven, toch?
Het gemis van Henk met zijn Rotterdamse humor, van mijn ouders met hun moeilijke maar trouwe en liefdevolle leven dat alle tijden doorstaan heeft, kwam terug en het troostte me ook. Dat er andere tijden waren. Dat tijden kunnen veranderen. Ook onze tijd.
Comments